Vandaag is het de dag van de Dyslexie.

Waarschijnlijk weet tegenwoordig iedereen wel wat dyslexie is, maar voor diegene die dat niet weten… In het kort komt het er op neer dat iemand met dyslexie moeite heeft met lezen en schrijven. Het wordt ook wel eens woordblind genoemd.

Zelf weet ik sinds het eind van de basisschool dat ik dyslectisch ben. Toendertijd was het nog niet zo bekend als tegenwoordig. Ze kwamen er dan ook pas in groep acht achter dat ik dyslectisch ben.

Wel was het al eerder duidelijk dat ik moeite had met schrijven en spelling. In dictee was ik erg slecht, ondanks dat ik de woordjes keer op keer leerde.

Ook heb ik, toen ik net leerde schrijven, een periode in spiegelbeeld geschreven. Dit zijn allemaal kenmerken van dyslexie.

Toch ben ik niet eerder op dyslexie getest, want lezen kon ik wel goed, dus was ik niet dyslectisch, aldus de school.

Dat ik goed kon lezen kwam voornamelijk omdat ik van lezen hield. Ik was dol op boeken, waande mij helemaal in het verhaal en las het éne na het andere boek. Nog steeds hou ik erg van lezen. Waarschijnlijk dat ik hierdoor ook goed kon lezen, want ja, oefening baart kunst.

Toch wel dyslectisch

Uiteindelijk werd ik in groep acht alsnog getest op dyslexie en bleek ik overduidelijk dyslectisch te zijn.

Nu was het bekend, maar verder veranderde er niks voor mij. Nog steeds had ik moeite met spelling. Uiteindelijk had dyslexie als voordeel dat ik bij mijn examens een half uur extra tijd kreeg, maar dat was het dan ook.

In de loop der jaren had ik wel wat trucjes ontwikkeld. Zo formuleerde ik de zinnen zodanig dat ik dat éne moeilijke woord vermeed. Nu is het niet zo dat ik met alle moeilijke woorden problemen heb. Van een moeilijk woord kan ik best leren hoe je het schrijft en als ik dat éénmaal weet dan schrijf ik het goed.

Wat mij regelmatig gebeurd is dat ik letters vergeet op te schrijven, vaak de laatste letter van een woord. Dat komt omdat ik met mijn gedachten al een paar sprongen vooruit ben. Zelfs als ik de tekst nakijk lees ik over de vergeten letters heen, dat zie ik dan gewoon niet.

Hoe vind ik het dat ik dyslectisch ben?

Kijk, heel eerlijk, als ik zou mogen kiezen dan zou ik liever hebben dat ik niet zoveel spelfouten zou maken. Tegenwoordig gaat een hoop via de app en ik denk dat ik daar wel een hoop spelfouten maak. Denk inderdaad, want zelf zie ik het niet. De mensen om mij heen weten dat ik dyslectisch ben en kijken niet op van mijn spelfouten.

Lastiger is het als ik spelfouten maak bij mensen die mij minder goed kennen. Door de spelfouten kunnen mensen denken dat je dom of laks bent. Toch zal ik daar niet wakker van liggen. Het is wat het is.

Het levert ook wel eens grappige situaties op. Ik heb namelijk de neiging om alles heel fonetisch uit te spreken. Zo kan het zijn dat ik jaren lang iets verkeerd uitspreek voordat ik daarachter kom. Om een voorbeeld te noemen, ik heb jarenlang Droste (die chocolade) als Drostee uit gesproken. Totdat ik het een keer over Drostee had tegenover mijn familie. Die hadden geen idee waar ik het over had en toen het duidelijk was dat ik de chocolade bedoelde moesten ze heel hard lachen en nog steeds kunnen ze er om lachen, ikzelf trouwens ook hoor. Nou ja en zo zijn er nog veel meer situaties.

Voordelen van dyslexie

Zitten er dan voordelen aan dyslexie? Jazeker zitten er voordelen aan!

De voordelen van dyslexie:

• • We hebben een probleemoplossend vermogen
  • We zijn creatief
  • We hebben een goed ruimtelijk inzicht
  • We kunnen snel verbanden leggen
  • We zijn beelddenkers

We zien het grote geheel
Om nog even terug te komen op de vraag of ik liever niet dyslectisch zou willen zijn is mijn antwoord nee. Hoewel ik dus echt wel minder moeite zou willen hebben met spelling is dit wie ik ben en de voordelen van dyslexie, daar herken ik mijzelf helemaal in.

Tot slot nog even een leuk feitje… Uit onderzoek is gebleken dat je vier keer zoveel kans hebt om selfmade-miljonair te worden als je dyslectisch bent. 

Ben jij dyslectisch en herken jij jezelf in de voordelen?