Zendingsbieven van mijn oma

Kerstnacht

Hij was na de kerstnachtdienst met ons meegekomen naar de pastorie, vijf minuten, lopen vanaf de kerk. Hij hoorde bij een groep van ongeveer achttien Tamils die in de gemeentezaal – op de begane grond bij de pastorie – hun slaapmatjes zouden uitrollen. Ze waren vanuit hun New Village (kunstmatig opgezet dorp bij o.a. rubberplantages, omheind, zodat de mensen makkelijker beveiligd konden worden tegen terroristen) gekomen om de kerstnachtdienst mee te maken. Omdat de bus niet meer reed op dit late uur hadden ze van te voren al bedacht, dat ze na afloop best in het open portaal voor de kerkdeur konden slapen met z’n allen. Het was regentijd. Dat betekende, dat er flinke plasregens met windstoten zouden kunnen overtrekken. Dus toen we van hun plan hoorden, besloten we hen voor te stellen met ons mee te gaan, om zeker te zijn, dat ze droog zouden blijven.

Het werd een vrolijke boel. Een paar matrassen werden extra aangesleept, matjes klaargelegd en na een koel drankje en veel gepraat en gelach trokken wij ons terug.

Mag ik dit hebben?

In de hal naast de trap naar boven, stond onze vriend “Padre, mag ik dit hebben?” Hij had een boekje gevonden, met alleen het Johannes-evangelie. Natuurlijk mocht hij het hebben, daar lagen de boeken voor. Met een stralend gezicht liet hij zich op een traptree zakken. “Dan ga ik het nu lezen, Padre”. Wij gingen zo gauw mogelijk naar boven om naar bed te gaan, want voor s’ochtends stonden weer een paar diensten op het programma.

Van beneden klonk: “In – the – beginning – was – the- word -” Langzaamaan werd het tempo sneller. We probeerden te slapen, wat maar ten dele lukte. Telkens werden we wakker: “hij leest nog’ merkten we dan.

Leeshonger

De volgende ochtend kwam een breedlachende knul ons tegemoet, die trots vertelde, dat hij het hele boek had uitgelezen en dat hij het prachtig vond. – We wisten, dat (in die tijd) het lang niet voor iedereen was weggelegd naar school te kunnen gaan en dus de basisvakken, lezen en rekenen, te leren. We wisten, dat er “leeshonger” was. Daarom hadden we heb de afgelopen nacht ook niet gevraagd zachtjes te lezen – Als lezen nog niet zo goed gaat, wil je dat het liefst hardop doen, toch?

Bruiloftsfeest van de koning

Heel anders was het met de Chinese Davis uit een andere New Village. Hier werkten twee vrouwelijke missionarissen, gevlucht uit China. Hij was christen, meer in naam dan in daad. Hij was nooit op school geweest, had dus niet leren lezen. Op een dag kwam hij onthutst aanlopen bij de zendingspost: “Ik heb zo vreemd gedroomd” en hij vertelde, dat hij notabene door de koning was uitgenodigd voor het bruiloftsfeest van de koningszoon. Hij had maar al te graag die uitnodiging aangenomen. En – zoals het gebruik was – hij had toen een feestkleed gekregen om te dragen op de bruiloft. Wat een eer en wat een cadeau!

Wegrennen

In zijn droom bevond hij zich plotseling tussen de blijde gasten, die allemaal hun gekregen feestdos droegen. David ook, maar tot zijn ontzetting bleken zijn kleren veel te klein te zijn, veel te krap en te kort. Hij zag er potsierlijk uit en wist niets beters te doen dan hard wegrennen. Toen werd hij wakker…. Er werd naar hem geluisterd en samen lazen ze het verhaal, dat Jezus vertelde over de koningklijke bruiloft (Matteüs 22: 1-14). David begreep, dat hij een ommekeer zou moeten maken, als hij echt een christen wilde zijn.

Hij kon niet lezen, maar zoals in de zending meer voorkomt, gebruikte onze Heer een droom om hem iets duidelijk te maken. Deze keer met humor!